روث در این اثر زندگی ناپلئون بناپارت را در فاصله باغبانی در دو باغ روایت می‌کند: پرورش نخستین باغچه‌اش در مدرسه برین لوشاتو در منطقه شامپانی در شمال فرانسه تا فعالیت در آخرین باغچه‌اش در تبعیدگاهش واقع در جزیره سنت هلنای اقیانوس اطلس جنوبی.
به گزارش خبرانلاین به نقل از ایرنا، کتاب «ناپلئون باغبانی که امپراتور شد» برنده جایزه بهترین زندگی‌نامه از انجمن تاریخ نظامی در سال ۲۰۲۲ نوشته روث اسکر با ترجمه بنفشه شریفی‌خو به بازار کتاب آمد.
«اولین باغش چندان بزرگتر از یک گور نبود در سنین ۹ تا ۱۵ سالگی، وقتی در مدرسه شبانه‌روزی برین لوشاتو تحصیل می‌کرد، قطعه زمین کوچکی به ناپلئونه دی بونا پارته اختصاص داده شد؛ جایی که در آن کار چندانی از دستش ساخته نبود جز آن که بنشیند یا دراز بکشد و گل و سبزی کاری را بیاموزد. پسرهای دیگر هم مثل ناپلئونه هر کدام قطعه زمینی داشتند. زمین‌ها، مثل تخت‌های خوابگاه با پادگان در امتداد هم ردیف شده بودند. مدرسه آن‌ها یکی از ۱۲ مدرسه‌ای بود که با حمایت دولت فرانسه دانش‌آموزان را برای ورود به آکادمی نظامی در پاریس آماده می‌کرد.
مدرسه را گروهی از راهب‌ها موسوم به له مینیم دو برین اداره می‌کردند که معتقد بودند در کنار برنامه درسی دانش‌آموزان شامل آموزش زبان‌های فرانسوی و لاتین، ریاضیات، تاریخ، جغرافیا، موسیقی، نقاشی و شمشیربازی با غبانی نیز می‌توانست سرگرمی آموزنده‌ای برایشان باشد. برخی از پسرها به باغچه‌هایشان بی‌توجه بودند و خیلی زود رهایشان می‌کردند تا به تلی از خاک و خاربوته‌های هرز تبدیل شوند. بونا پارته اما به باغچه‌اش می‌بالید. شاید در این راه از راهبی مهربان و متخصص در امور باغبانی کمک گرفته بود؛ یا شاید هم سال‌ها زندگی در باغستان‌ها و باغ‌های زیتون گرس او را از داشتن راهنما و معلمی در این راه بی‌نیاز کرده بود.» (صفحه ۳۱)